بررسی درماتوفیتوزیس در مراجعین به درمانگاه پوست بیمارستان بوعلی سینا قزوین؛ ۸۳-۱۳۸۲

زمینه: درماتوفیتوزیس یک بیماری شایع جلدی قارچی است که انتشار جهانی داشته و از نظر بهداشتی مهم است. جهت کنترل درماتوفیتوس بایستی به اکولوژی و چگونگی ایجاد آن توجه نمود. مواد و روش‎ها: در یک مطالعه توصیفی در خلال یک دوره 12 ماهه (از اسفند ماه سال 1382 الی اسفند ماه سال 1383) 341 بیمار مشکوک به درماتوفیتوزیس با استفاده از روش نمونه‎برداری از مو و پوست و ناخن و دیدن نمونه شفاف شده با هیدروکسید پتاسیم (koh) به طور میکروسکوپی و کشت نمونه بر محیط سابورو دکستروز آگار توأم با سیکلوهگزامید و کلرامفنیکل (scc) مورد بررسی قرار گرفتند. در بعضی موارد برای تشخیص درماتوفیت‎های جداشده از تست‎های افتراقی چون اوره، سوراخ کردن مو، کورن میل آگار استفاده شد. یافته‎ها: تعداد116 مورد (34 درصد) درماتوفیتوزیس تشخیص داده شد. کچلی کشاله ران با 9/31 درصد بیشترین مورد و بعد به ترتیب کچلی بدن با 7/20 درصد، کچلی پا 19 درصد، کچلی ناخن 2/11 درصد، کچلی صورت 7/7 درصد، کچلی دست 2/5 درصد و کچلی سر 3/4 درصد بدست آمد. درماتوفیتوزیس در جنس مذکر بیشتر از جنس مؤنث بود و درماتوفیت انسان دوست اپیدرموفیتون فلوکوزوم بیشتر (8/32 درصد) از درماتوفیت‎های دیگر سبب کچلی شده بود. نتیجه‎گیری: اپیدرموفیتون فلوکوزوم، شایع‎ترین عامل درماتوفیتوزیس در شهر قزوین بوده و شایع‎ترین نوع بالینی درماتوفیتوزیس نیز کچلی کشاله ران می‎باشد.